به گزارش صبح بافق؛ اعتصاب در جامعه کارگری دارای ارکانی است و از مهمترین آن سیاستگذاران (اعضای اتاق فکر)، مدیران رده دوم و عوامل میدانی می باشند.
اعتصابات شرکت سنگ آهن مرکزی ایران بافق نیز به جز چند مورد دارای این ارکان بوده اند. اعتصابات این شرکت سینوسی و هر سه یا چهار سال بوده است. از سه دوره اعتصاب جدی این شرکت می توان به تجمعات سالهای ۷۸ ، ۹۰ ، ۹۳ اشاره کرد.
حافظه تاریخی نگارنده این مطلب از اعتصابات سال ۷۸ همراهی نمیکند اما وقتی اتفاقات سال ۹۰ و ۹۳ را بررسی و دو رکن اصلی اعتصابات را شناسایی می کنیم تنها بازندگان این موضوع را در درجه اول عوامل میدانی و سپس مردم نجیب شهرستان می یابیم.
اگر مخاطب این مطلب، سیاستگذاران اعتصاب را شناسایی کند متوجه میشود این افراد ذینفعان اصلی و عاملان برندگان این جریانند. افرادی که از کنار اعتصابات بدنبال جایگاه سیاسی و قدرت جریانی هستند و یا افرادی که بدنبال حفظ وضع موجود خود می باشند.
و اما عواملی که دارای اطلاعات ذی قیمتی از شرکت بوده و از طرفی به دلیل ارتباط خوب با نیرو قدرت جریان سازی به روش های مختلف را دارند بیشتر از کارشناسان و مدیران میانی هستند که در اکثر مواقع شناخته شده نیستند ولی در صورت شناسایی بیشترین آسیب را دیده اند.
و در ادامه اگر وضعیت میدان داران این اعتصابات را بررسی کنیم خواهیم دید این افراد نوعی خود کشی سیاسی اجتماعی کرده اند و بیشتر از چهار قشر هستند.
قشر اول وابستگان جریاتی رکن اول یعنی سیاستگذاران آنهم به جهت حفظ منافع حزبی و جریانی؛
قشر دوم تردشدگان دوره های مختلف مدیران شرکت سنگ آهن که در لباس های اتوکشیده کارشناس ظاهر میشوند
قشر سوم دلسوزان منافع شهر که بی اطلاع از روش های صحیح مطالبه گری هستند
و قشر چهارم کارگرانی که در دام عملیات های روانی سیاستگذاران می افتند.
و بازنده اصلی اعتصابات تا امروز شهرستان های مورد اعتصاب بوده اند! چرا که علی رغم ایجاد ابزاری جهت چانه زنی مسئولین شهر در دراز مدت در لیست سیاه سرمایه گذاری دولت، بخش عمومی و بخش خصوصی قرار گرفته اند.
مگر می شود شهری هر سه سال یک بار به هم بریزد و سرمایه گذار در آن توسعه ایجاد کند. و مگر می شود مدیر دولتی در شهری کتک بخورد و مجدد تصمیم به توجه بگیرد. پاسخ خیر است
انتهای پیام/